THE BOOK OF HOUGHTS.Chester was fee

THE BOOK OF HOUGHTS.
Chester was feeling more tired than usual after a hard day at the office. He had
joined the company only two years before. He had come straight from university
then, but now he was a junior manager in one of the biggest companies in
Singapore. It was an important position to have and meant lots of extra work.
He could understand the jealousy that some of the other workers might feel
against the 'new boy', as they still called him. He had risen quickly in the company.
Many of them, however, had been there for years doing the same jobs. He
could understand how bad feeling towards him might lie hidden behind their
smiles.
But it didn't make life any easier.
He needed people whose advice he could trust when he had to make difficult
decisions. He had to be sure that the bad feelings of the other workers didn't get in
the way of the important business decisions he had to make. He knew he would
never become a manager unless he could be sure of people.
Then there was Dorothy.
Chester was fairly sure of his own good looks. He was dark and slim and
dressed smartly, but with an eye to fashion. He was a confident speaker and
believed himself to be a sociable and effective junior manager.
But when it came to Dorothy his judgement disappeared. Dorothy was a
bright girl who had just joined the company, straight from university. He was
attracted at once by her intelligent eyes, her shy, pretty face and her soft, round
figure.
Ah, Dorothy!
Take today, for example. He had been given some new figures to check and he
had asked Dorothy to read some of the details to him while he took notes. It was
not until she had left that he realised that he had not written notes at all. Instead he
had written Dorothy's name several times. He was too embarrassed to ask Dorothy
for the details again, so he had to look them up in the office of old Mr Shaw.
Mr Shaw was known for always being^in a bad mood and he was no different
this time. He didn't like having to stay late to check figures for some junior
manager. He didn't like it at all.
Chester hated it when he made mistakes. It didn't look good. But it didn't happen
often.
He decided he would walk home instead of taking the train. It was late in the
evening but he felt he needed the walk to clear his thoughts after a busy day.
Anyway, it would be a little punishment for being so stupid earlier on. He decided
that he would eat at the shopping centre near his home. He liked the Chinese food
there.
As he walked towards his favourite Chinese restaurant, he saw that the lights
were still on in an old antique shop. He had often thought of looking into this shop
because he liked shops that sold old things. He stopped and looked. There were
boxes full of old books piled outside the shop. On the shop window was a notice. It
read: Sorry, shop closed today. Open again tomorrow.
He bent down to look at the books. He saw all the usual old books: school books,
cookery books and other books with dirty, yellowing pages that were of no value to
him. There was one small, old book, however, that he noticed at once. It looked
much older than the rest of the books. He picked it up.
'Take it!' said a voice behind him. Chester turned to see a man of about eighty
20
years old. The man had opened the shop door anekwas carrying another box full of
old books. 'These have all been around for years. My nephew is taking over the
business and I don't want to leave him with all this rubbish. Nobody wants to buy
any of it, so take what you want - go on, help yourself!'
'Thanks,' said Chester as he put the old book into his jacket pocket and went on
to the Chinese restaurant.
Chester sat at his table drinking a beer. He had been looking forward to his chicken
and rice. When it arrived, he found that the chicken had not been cooked properly.
It was pink inside. He decided to complain and called the waiter.
'Sir?' asked the waiter.
Chester noticed that the waiter was new to the place.
'I'm not eating this,' Chester told him. 'The chicken is pink inside — it hasn't
been cooked properly.'
'It's rare chicken, sir,' the waiter said. 'Many of our customers prefer its finer
taste.'
Chester looked straight at the waiter. He thought the waiter was not showing
him enough respect.
'Really?' answered Chester.
'It's very popular, sir,' said the waiter.
'And I suppose the illness they caught from eating undercooked chicken was
popular with them too, eh?' said Chester. Other people in the restaurant could hear.
He was annoyed.
The waiter said nothing but his face turned red.
'Please take this chicken back,' Chester told the waiter, 'and give me a piece that
has been cooked all the way through.'
'Certainly, sir,' said the waiter as he took the food and went back to the kitchen.
While Chester was waiting for his meal to return he remembered the little book
in his pocket. He thought he would have a look at it while he was waiting. He
took it out of his pocket and examined it.
It was small enough to fit easily into his pocket and was covered with old, fine
leather. He had to clean off some of the dirt in order to read the title on the cover.
At first the
title seemed to be in another language with strange letters and shapes, but as he
looked they seemed to change into English. He closed his eyes tightly and opened
them again. He was mistaken, of course. He must have been. When he looked
again the title of the book was there. It was still dirty but it was clearly written in
English. It read: The Book of Thoughts.
It didn't say who wrote the book.
Chester thought it must be one of those old books which offered advice about
life. He felt disappointed.
He tried to open the book but it had an old metal lock which stopped him. Then
suddenly the book seemed to open quite naturally at the middle pages. It was
almost as if it wanted him to read it.
What he saw when he looked surprised him. The pages had nothing written on
them and they were clean and white, not at all like the yellowed pages one would
expect to find in a book this old. Did all the pages have no writing on them?
Just then the waiter returned with Chester's chicken and rice and placed it before
him.
'Thank you,' said^lhester.
21
'My pleasure, sir,' answered the waiter with a smile.
Chester happened to look at the opened book. It now had writing on the pages
which only a moment before had been clean and white. The writing said:
He wouldn 't look so pleased with himself if he knew what I had put on to his
chicken while I was in the kitchen. That will teach him to make me look silly.
' Chester couldn't believe what he saw. Was this what the waiter was thinking?
'Anything else, sir?' asked the waiter politely.
'Er. . . no, thank you,' said Chester.
As the waiter walked off the writing disappeared. Chester looked at his
meal. He didn't feel hungry any more. And he could hardly complain to the
manager about the waiter. Not without telling them about the book. Who would
believe him?
Chester left the chicken and rice alone, paid his bill and went. He did not leave
the waiter a tip.
* * *
When Chester got home he felt exhausted. He took out the book and looked inside
it once more. The pages were now all white and clear again. Perhaps it had all been
a result of his tiredness. He had been thinking too much about work — and about
Dorothy. That must be it. There was no other possible explanation: he was simply
too tired to think straight.
He went to bed and slept almost at once.
* * *
The train was less crowded than usual the following morning. He was lucky
enough to find a seat for his short journey. He liked to watch people as they all sat
or stood with faces that gave no sign of what they were thinking. Everybody
avoided looking at another person in the eye -that might cause trouble.
Chester relaxed in his seat. He had decided that the experience of the night
before was best forgotten. Who ever heard of a book that read thoughts? The whole
idea was crazy!
Then he remembered that he still had the book in his
pocket. He ought to throw it away in the next rubbish bin. Yes, that's what he
would do. Get rid of the stupid thing.
He noticed that the woman who sat opposite was an attractive, smartly dressed
middle-aged lady. Her eyes looked down and her face showed nothing of her
thoughts. Chester wondered what she was thinking.
Should he look at the book?
Perhaps just a little look would be fun. Where was the harm in it?
He reached for the book in his pocket. He took it out.
'Go on,' he said to himself, 'you might as well try out the book. Just for a
laugh. Do it!'
He opened the book and almost at once words in clear black letters appeared on
the white pages. The words read:
I've given the best years of my life to him. Bank managers have married their
secretaries before now. He must decide today — leave that awful wife and marry me
or I'll shoot him and myself dead.
Chester saw that the woman's soft handbag had something in it that looked
hard. Could it be a gun? He quickly shut the book and looked away. f
Next he saw a tough-looking man wearing a T-shirt, showing his powerful arms,
22
what was he thinking?
Chester opened the book. It read:
/ like chicken better than pork. Fried chicken is the best. Followed by chocolate ice
cream — my favourite. Mum's a great cook — I love you, Mum.
Chester couldn't help smiling at the man. The man saw him and gave him a
dangerous look. Just then the train reached Chester's station.
Time to get off the train.
He closed die book and put it back into his pocket. As he walked the short
distance to his office his mind turned from the book to Dorothy. He had been
thinking of asking her out to dinner.
'I'll do it today,' he thought. 'But what if she hasn't thought about me in that
way? Maybe she isn't as attracted to me as I am to her?'
For a moment his heart felt heavy.
'Hey, come on, Chester — she's not blind. She's sure to be interested — after
all, you're a good-looking guy and you are a junior manager.'
Chester walked into his office. His

Resultados (español) 1:

EL LIBRO DE HOUGHTS.Chester se sentía más cansado de lo habitual después de un duro día en la oficina. Él teníaa la empresa dos años antes. Había venido directamente de la Universidad deentonces, pero ahora él era un gerente junior en una de las mayores empresas deSingapur. Era una posición importante que y significa un montón de trabajo extra.Él podía entender los celos que algunos de los otros trabajadores podrían sentirsecontra el 'chico nuevo', como ellos le llamaban. Él se había levantado rápidamente en la empresa.Muchos de ellos, sin embargo, habían estado allí por años haciendo los mismos trabajos. Élpodría entender lo mal sentimiento hacia él podría esconderse detrás de susonríe.Pero no hacer la vida más fácil.Necesita personas cuyo Consejo que podía confiar cuando él tuvo que hacer difícildecisiones. Tenía sin duda que los malos sentimientos de los demás trabajadores no obtienen enla forma de las decisiones importantes de negocios tenía que hacer. Él sabía que lo haríanunca convertirse en un administrador a menos que él podría estar seguro de personas.Entonces era Dorothy.Chester estaba bastante seguro de su buena apariencia. Estaba oscuro y delgado yvestido elegante, pero con la moda. Él era un locutor de confianza ycree ser un gerente junior alegre y eficaz.Pero cuando vino a Dorothy su juicio desapareció. Dorothy era unchica brillante que había acaba de incorporarse a la empresa, derecho de la Universidad. Fueatraído a la vez por sus ojos inteligentes, su tímido, cara bonita y su suave y redondofigura.Ah, Dorothy!Tomemos hoy, por ejemplo. Le habían dado algunas nuevas figuras yhabía pedido a Dorothy a leer algunos de los detalles a él mientras que él tomó notas. Erano hasta que ella había dejado se dio cuenta de que no había escrito notas en todo. En su lugar sehabía escrito el nombre de Dorothy varias veces. Estaba demasiado avergonzado para pedir Dorothypara los detalles otra vez, así que tenía que buscarlas en la oficina del viejo Señor Shaw.Sr. Shaw era conocido por estar siempre ^ de mal humor y no fue diferenteA esta hora. Él no le gustaba tener que quedarme tarde para verificar cifras algunos juniorGerente. Gustó en absoluto.Chester lo odió cuando cometió errores. No ven bien. Pero no ocurrióa menudo.Decidió que sería ir a casa andando en lugar de tomar el tren. Era tarde en latarde pero él sentía que necesitaba el paseo para despejar sus pensamientos después de un ajetreado día.De todos modos, sería un castigo por ser tan estúpida antes. Decidióque él comería en el centro comercial cerca de su casa. Le gustaba la comida chinaallí.Mientras caminaba hacia su restaurante chino favorito, vio que las lucesestaban todavía en una vieja tienda de antigüedades. A menudo había pensado mirar en esta tiendaporque le gustaba tiendas que venden cosas antiguas. Se detuvo y miró. Habíacajas llena de viejos libros apilados fuera de la tienda. En la tienda ventana fue un aviso. Seleer: lo sentimos, tienda cerrada hoy. Abrir otra vez mañana.Él dobló abajo para mirar los libros. Vio todos los habituales libros antiguos: libros escolares,libros de cocina y otros libros con páginas de sucios, amarillento que eran sin valor aél. Había un pequeño y antiguo libro, sin embargo, que se dio cuenta a la vez. Parecíamucho mayor que el resto de los libros. Él tomó.'Llévelo!' dijo una voz detrás de él. Chester se volvió para ver a un hombre de unos ochenta 20años de edad. El hombre había abierto la tienda puerta anekwas llevar otra caja llena delibros antiguos. ' Estos han estado alrededor por años. Mi sobrino está asumiendo el control lanegocios y no quiero dejarlo con toda esta basura. Nadie quiere comprarnada de eso, así que toma lo que quieras - ir, ayudarse a sí mismo!''Gracias,' dijo Chester puso el viejo libro en el bolsillo de la chaqueta y encendióel restaurante chino.Chester se sentó en su mesa tomando una cerveza. Él había estado esperando su polloy el arroz. Cuando llegó, se encontró que el pollo no había cocinado adecuadamente.Era color de rosa dentro. Decidió quejarse y llama al camarero.'Señor?' preguntó el camarero.Chester notó que el mozo era nuevo en el lugar.'Yo estoy no comer esto,' le dijo Chester. ' El pollo es de color rosado dentro, no hasido cocinado correctamente.''Es raro pollo, Señor,' dijo el camarero. ' Muchos de nuestros clientes prefieren su más finosabor.'Chester miró directamente al camarero. Pensó que el camarero no estaba mostrandolo suficiente respeto.'¿De veras?' respondió Chester.' Es muy popular, Señor,' dijo el camarero.«Y supongo que fue la enfermedad que cogieron de comer insuficientemente cocida de pollopopular con ellos también, eh?', dijo Chester. Podían oír a otras personas en el restaurante.Fue molesto.El camarero no dijo nada pero su cara se puso roja.'Por favor tomar esto pollo nuevo,' Chester dijo el camarero ' y me dan una pieza queha sido cocinado a través de todo el camino.''Ciertamente, Señor,' dijo el camarero tomó la comida y volvió a la cocina.Mientras que Chester estaba esperando su comida volver recordó el libritoen el bolsillo. Pensó que tendría un vistazo mientras esperaba. Élsacó del bolsillo y examinó.Era lo suficientemente pequeño para caber fácilmente en su bolsillo y estaba cubierto con viejo, biencuero. Tuvo que limpiar de la suciedad para leer el título en la cubierta.Al principio latítulo parecía estar en otro idioma con letras extrañas y formas, pero como élparecía que parecían cambiar al inglés. Él cerró los ojos fuertemente y abrióellos otra vez. Él estaba equivocado, por supuesto. Él debe haber sido. Cuando miróotra vez el título del libro estaba allí. Estaba aún sucia pero estaba claramente escritoInglés. Que leer: el libro de pensamientos.No dicen quién escribió el libro.Chester piensa que debe ser uno de esos viejos libros que ofrecen Consejo sobrevida. Se sintió decepcionado.Trató de abrir el libro pero tenía una vieja cerradura de metal que lo detuvo. Entoncesde repente el libro parecía abrir naturalmente en las páginas de medianas. Eracasi como si quería leer.Lo que vio cuando miró lo sorprendió. Las páginas no tenían nada escrito sobreellos y ellas fueron limpia y blanca, no como las páginas amarillentas de unoespera encontrar en un libro esta viejo. No ¿todas las páginas tienen ninguna escritura en ellos?En ese momento el camarero volvió con pollo y arroz de Chester y colocado antes deél.'Gracias,' dijo ^ lhester.21"Mi placer, Señor," respondió el camarero con una sonrisa.Chester ha pasado mirar el libro abierto. Ahora tenía la escritura en las páginasque sólo un momento antes había sido limpia y blanca. La escritura dicha:Wouldn ' t look tan contento consigo mismo si supiera lo que me había puesto a supollo mientras estaba en la cocina. Se le enseñe que me haga parecer tonto.' Chester no podía creer lo que veía. ¿Esto era lo que estaba pensando en el camarero?'Cualquier otra cosa, Señor?' preguntó el camarero educadamente.ER... no, gracias,' dijo Chester.Como el camarero se alejó la escritura desapareció. Chester en sucomida. Él no sentía hambre más. Y él apenas podría presentar una queja ante laGerente sobre el camarero. No sin decirles acerca del libro. Que sería¿le cree?Chester dejó el pollo y el arroz solo, pagado su cuenta y se. Él no dejóel camarero una propina.* * *Cuando Chester llegó a su casa se sentía agotado. Sacó el libro y miró dentroque una vez más. Las páginas ahora eran todos blancos y claro otra vez. Tal vez todo hubierael resultado de su cansancio. Él había estado pensando demasiado en el trabajo yDorothy. Se debe. No había ninguna otra explicación posible: fue simplementedemasiado cansado para pensar correctamente.Fui a la cama y durmió casi a la vez.* * *El tren fue que menos gente que de costumbre a la mañana siguiente. Tuvo suertesuficiente para encontrar un asiento para su viaje corto. A él le gustaba ver gente como todo satéliteo parado con caras que no dieron ninguna señal de lo que ellos pensaban. Todo el mundoevitó mirar a otra persona en el ojo-que podría causar problemas.Chester se relajó en su asiento. Había decidido que la experiencia de la nocheantes de que era mejor olvidar. ¿Que jamás haya oído hablar de un libro que lee pensamientos? El conjuntoidea era una locura!Entonces recordó que tenía el libro en subolsillo. Debe tirar en el siguiente cubo de la basura. Sí, eso es lo queharía. Deshacerse de lo estúpido.Se dio cuenta de que la mujer que estaba sentada enfrente era un atractivo, elegante vestidoSeñora de mediana edad. Miraban sus ojos y su rostro mostró nada de ellapensamientos. Chester preguntaba lo que ella pensaba.Debe mirar el libro?Tal vez una mirada poco sería divertido. ¿Donde fue el daño en él?Llegó para el libro en su bolsillo. Él llevó a cabo.'Go,' él dijo, ' tú también puedes probar el libro. Sólo para unrisa. Hacerlo!'Abrió el libro y casi a la vez palabras en letras negras claro aparecieron enlas páginas blancas. Leer las palabras:He dado los mejores años de mi vida a él. Los directores de bancos han casado con susecretaries before now. He must decide today — leave that awful wife and marry meor I'll shoot him and myself dead.Chester saw that the woman's soft handbag had something in it that lookedhard. Could it be a gun? He quickly shut the book and looked away. fNext he saw a tough-looking man wearing a T-shirt, showing his powerful arms, 22what was he thinking?Chester opened the book. It read:/ like chicken better than pork. Fried chicken is the best. Followed by chocolate icecream — my favourite. Mum's a great cook — I love you, Mum.Chester couldn't help smiling at the man. The man saw him and gave him adangerous look. Just then the train reached Chester's station.Time to get off the train.He closed die book and put it back into his pocket. As he walked the shortdistance to his office his mind turned from the book to Dorothy. He had beenthinking of asking her out to dinner.'I'll do it today,' he thought. 'But what if she hasn't thought about me in thatway? Maybe she isn't as attracted to me as I am to her?'For a moment his heart felt heavy.'Hey, come on, Chester — she's not blind. She's sure to be interested — afterall, you're a good-looking guy and you are a junior manager.'Chester walked into his office. His

Resultados (español) 3:

หนังสือ houghts .เชสเตอร์รู้สึกเหนื่อยกว่าปกติหลังจากวันที่ยากที่สำนักงาน ผมเคยมีร่วมงานกับ บริษัท เพียงสองปี ก่อน ผมได้มาโดยตรงจากมหาวิทยาลัยแล้ว แต่ตอนนี้ผมก็เป็นผู้จัดการร้าน หนึ่งใน บริษัท ที่ใหญ่ที่สุดในสิงคโปร์ มันเป็นตำแหน่งที่สำคัญ และต้องมีงานพิเศษฉันสามารถเข้าใจความอิจฉาว่าบางส่วนของคนงานอื่น ๆอาจจะรู้สึกว่ากับใหม่ ' เด็ก ' , พวกเขายังคงเรียกเขา เขาได้เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วในบริษัทหลายของพวกเขา อย่างไรก็ตาม เคยมีปีทำงานเดียวกัน ฉันสามารถเข้าใจวิธีการที่ไม่ดีต่อเขาอาจโกหกซ่อนอยู่ข้างหลังของพวกเขารอยยิ้มแต่มันก็ไม่ได้ทำให้ชีวิตง่ายขึ้นฉันต้องการคนที่มีคำแนะนำที่ฉันสามารถเชื่อใจได้ เมื่อเขาต้องทำให้ยากการตัดสินใจ ฉันต้องแน่ใจว่า ความรู้สึกที่ไม่ดีของคนงานอื่น ๆไม่ได้รับในทางธุรกิจที่สำคัญในการตัดสินใจ ผมต้องทำ ฉันรู้ว่าฉันอาจจะเคยเป็นผู้จัดการ จนกว่าเขาจะแน่ใจว่าคนแล้วก็มี ดอโรธีเชสเตอร์ ค่อนข้างแน่ใจว่าหน้าตาตัวเองดี มันมืด และบางและตัวดี แต่กับตาแฟชั่น เขาเป็นผู้บรรยายและมั่นใจเชื่อตัวเองเป็นเข้ากับคนง่าย และมีประสิทธิภาพผู้จัดการ .แต่เมื่อมันมาถึงโดโรธีการตัดสินของเขาหายไป โดโรธีคือสดใส หญิงสาวที่เพิ่งร่วมงานกับ บริษัท โดยตรงจากมหาวิทยาลัย ฉันคือที่ดึงดูดตา ฉลาดเธอขี้อาย หน้าสวยของเธอเบา รอบรูปโอ้ โดโรธี !เอาวันนี้ ตัวอย่างเช่น เขาได้รับบางตัวเลขใหม่เพื่อตรวจสอบและฉันขอ ให้โดโรธี อ่านบางส่วนของรายละเอียดกับเขาตอนที่ฉันเอาบันทึก มันคือไม่จนกว่าเธอจะลืมว่าเขาตระหนักว่าเขาไม่ได้เขียนบันทึกเลย แทนฉันชื่อโดโรธีได้เขียนหลายครั้ง ผมอายที่จะถามโดโรธีสำหรับรายละเอียดอีกครั้งดังนั้นฉันได้เพื่อดูพวกเขาในที่ทำงานเก่า คุณชอว์คุณชอว์เป็นที่รู้จักกันมักจะอยู่ในอารมณ์ที่ไม่ดี และผมก็ไม่แตกต่างกันเวลา นี้ ผมไม่ได้ชอบที่ต้องอยู่ดึกเพื่อตรวจสอบตัวเลขสำหรับจูเนียร์ผู้จัดการ ฉันไม่ชอบมันเลยเชสเตอร์เกลียดเมื่อฉันทำพลาด มันดูไม่ค่อยดี แต่มันไม่ได้เกิดขึ้นบ่อยๆฉันตัดสินใจเดินกลับบ้านแทนการรถไฟ มันเป็นสายในแต่ผมรู้สึกว่าผมต้องการเดินตอนเย็นเพื่อล้างความคิดของเขาหลังวันวุ่นวายยังไงก็ตาม มันก็จะเร็วกว่านี้นิดหน่อยเกี่ยวกับการลงโทษที่ทำตัวงี่เง่า ฉันตัดสินใจแล้วว่า เขา จะ กิน ที่ศูนย์การค้าใกล้บ้านของเขา ฉันชอบอาหารจีนมีฉันเดินไปที่ร้านอาหารจีนที่เขาชื่นชอบ ผมเห็นแสงอยู่ในร้านขายของโบราณเก่า ผมมักจะคิดมองเข้าไปในร้านนี้เพราะผมชอบร้านที่ขายสิ่งที่เก่า เขาหยุดและมอง มีกล่องเต็มของหนังสือเก่าซ้อนนอกร้าน บนหน้าต่างร้านค้า คือ แจ้งให้ทราบล่วงหน้า มันอ่าน : ขอโทษค่ะ ปิดร้านวันนี้ เปิดพรุ่งนี้อีกผมก้มลงไปมองที่หนังสือ ผมเห็นปกติโรงเรียนหนังสือ หนังสือเก่า :การปรุงอาหารด้วยหนังสือและหนังสืออื่น ๆสกปรก สีเหลือง หน้าที่ของไม่มีคุณค่าเขา มีหนึ่งเล็ก หนังสือเก่า แต่ผมสังเกตเห็นว่าครั้ง มันคืออายุมากกว่าส่วนที่เหลือของหนังสือ ฉันหยิบมันขึ้นมา' ' เอา บอกว่าเสียงอยู่ข้างหลังเขา เชสเตอร์ หันไปเห็นผู้ชายประมาณ แปดสิบ20ปีเก่า เขาได้เปิดร้านประตู anekwas แบกกล่องอื่นเต็มหนังสือเก่า . เหล่านี้ได้รับรอบสำหรับปี หลานชายของฉันกำลังเข้ายึดธุรกิจและฉันไม่อยากทิ้งเขา กับเรื่องไร้สาระ ไม่มีใครอยากซื้อใด ๆ มัน ที่คุณใช้สิ่งที่คุณต้องการ ! - ไปช่วยเอง !' ขอบคุณ ' เชสเตอร์ ฉันวางหนังสือเก่าลงในกระเป๋าเสื้อของเขาไปไปที่ร้านอาหารจีนเชสเตอร์ นั่งอยู่ที่โต๊ะของเขาดื่มเบียร์ ฉันได้รอคอยกับไก่ของเขาและข้าว เมื่อมันมาถึงแล้ว ผมพบว่าไก่มีไม่ได้ถูกต้มมันเป็นสีชมพูอยู่ข้างใน ฉันตัดสินใจที่จะบ่นและเรียกบริกร' ครับ ' ' ถามบ๋อยเชสเตอร์ สังเกตเห็นว่าบริกรกำลังใหม่ที่นี่' ฉัน ' ไม่กิน " เชสเตอร์บอกเขา ไก่เป็นสีชมพูข้างใน - มันยังไม่ได้ถูกปรุงสุกอย่างถูกต้อง .' มัน ' s หายากไก่ครับ " บริกรกล่าว . หลายของลูกค้าของเราชอบคนไหนรส’เชสเตอร์มองพนักงานเสิร์ฟ ฉันคิดว่าเขาไม่ได้แสดงเขาพอเคารพ' ' จริงเหรอ ? เชสเตอร์ตอบมันมากครับ ' พนักงานเสิร์ฟ' และฉันคิดว่าการเจ็บป่วยพวกเขาจับกินไก่สุก คือที่นิยมกับเขาด้วยเหรอ เชสเตอร์กล่าว คนอื่น ๆในร้านได้ยินผมรำคาญพนักงานเสิร์ฟบอกว่าไม่มีอะไร แต่หน้าของเขากลายเป็นสีแดง" เอาไก่กลับ " เชสเตอร์บอกบริกร " และให้ฉันชิ้นคุณทำอาหารทั้งหมดทางผ่าน ." แน่นอนครับ " บริกรพูดขณะที่เขาเอาอาหารและเดินกลับไปที่ห้องครัวในขณะที่เชสเตอร์รอของเขาอาหารกลับจำได้หนังสือเล่มเล็ก ๆในกระเป๋าของเขา ฉันคิดว่าฉันคงจะมองมันตอนที่ฉันกำลังรออยู่ ฉันหยิบมันออกมาจากกระเป๋าของเขาและทำการตรวจสอบมันมีขนาดเล็กพอที่จะพอดีกับของเขา